داستان من از کوچه پس کوچه‌های جنوب شهر تهران شروع شد. ادعا ندارم که داستانم الهام‌بخش یا حتی سرگرم‌کننده باشه ولی داستان منه! یه پسربچه‌ی آتیش‌بسوزون که دوران مدرسه و دبیرستانش رو مثل اکثر پسربچه‌های دیگه گذروند! نه درس‌خون بود نه تنبل کلاس. اتفاقا نمراتش تا سوم دبیرستان همیشه بالا بود ولی خب امان از روزی که یک نفر بفهمه تو مسیر اشتباهی قدم برداشته... و البته امان از اینکه یه اشتباه رو دوباره تکرار کنه!
بله... دوران دانشگاه هم با یک اشتباه دیگه شروع شد. وقتی دیدم رشته‌ی ریاضی-فیزیک مناسبم نیست، تصمیم گرفتم این بار دنبال علاقه‌ام برم و تو کنکور اختصاصی زبان شرکت کنم. همین کار رو هم کردم و در آخر با رتبه‌ی سه رقمی کنکور اختصاصی زبان، رفتم دانشگاه آزاد رباط کریم و «حقوق» خوندم!!! اینکه چی شد و چرا و این داستانا رو شاید یه روزی تو کتاب اتوبیوگرافیم نوشتم :))) ولی الان به هیچ عنوان نمیخوام حوصلتون رو با جزئیات سر ببرم!
خیلی زود متوجه این اشتباهم هم شدم. سعی کردم دوباره برگردم و رشته‌ی مترجمی زبان بخونم اما به دلایلی که اونا رو هم بعدا تو کتابم می‌نویسم این کار شدنی نبود. از اینجا مونده و از اونجا رونده، مجبور شدم به تحصیل در رشته‌ی حقوق ادامه بدم اما در کنارش سراغ علاقه‌ی اصلی خودمم بگیرم (این جمله واسه پدر مادرها بهشت رو تداعی می‌کنه قشنگ!). خب من از چند سال پیشش ترجمه می‌کردم. به لطف یه سری دوستان بابام و استاد خوبم آقای داریوش دل‌آرا (که همیشه سعی کردم کاری که برای من کرد رو برای دیگران هم بکنم) تو یه سری مجلات چند تا مقاله داشتم و یکم تجربه از این کار واسه خودم جمع کرده بودم.
همین شد که تو شرکت اینفوسلامت به صورت پارت‌تایم و به عنوان مترجم استخدام شدم و همون جا بود که کمکم چیزی که الان هستم رو پیدا کردم. با کمک مدیر خوب و تیم باحال اینفوسلامت و البته کرم فراوان شخصی با وردپرس آشنا شدم، سئو یاد گرفتم، ترجمم ده لول بالاتر رفت و پریمیر، افترافکت، فتوشاپ، کورل و چند تا نرم‌افزار دیگه رو هم به کوله‌بار تجربیاتم که اون روزها یه کوله‌پشتی کوچیک بود اضافه کردم. تو همین دوران متوجه شدم یکی از همکارام که همه مهندس صداش میکردن دیپلمه است! بعدتر که بیشتر باهاش آشنا شدم حرفایی بهم زد که آیندم رو تغییر داد. وقتی عینک مدرک‌گرایی رو از روی چشمام برداشت برای اولین بار تو زندگیم متوجه شدم که برای پول درآوردن یا جایگاه اجتماعی داشتن حتما لازم نیست لیسانس و فوق‌لیسانس و امثالش رو به هر ضرب و زوری که شده گرفت. متوجه شدم کسب مهارت خیلی مهم‌تر از حفظ کردن یه سری جملات از پیش تعیین شده و فرمول ریاضیه!
همین شد که از دانشگاه انصراف دادم و این بار به صورت تمام‌وقت رفتم سراغ علاقه‌ی اصلیم. این بار به جای اینکه به فکر گرفتن مدرک و قاب کردنش باشم، به فکر کسب مهارت و استفاده ازش بودم. زندگی بازم برام جذاب شد و در نهایت پس از سال‌ها تجربه شدم اینی که الان هستم. در حد و اندازه‌های خودم کارهای باحالی انجام دادم و تجربه همکاری با مجموعه‌های خوبی رو داشتم. اما مهم‌ترین چیزی که الان بهش افتخار می‌کنم اینه که کاری نیست که از پس انجام دادنش بر نیام! همیشه با تحقیق و خودآموزی و هرطور که شده مشکلاتم رو حل می‌کنم و کاری که باید بکنم رو انجام میدم.
تمام این حرفا رو زدم که بگم من، ذوالفقار شوقی، توی این سال‌ها پستی و بلندی های زیادی رو چشیدم. از کار کردن به عنوان پادو و فروشنده توی بوتیک و مغازه ساعت‌فروشی بگیر تا مدیریت محتوای شرکت‌های موفق! توی این مسیر خیلی‌ها کمکم کردن و خیلی‌ها هم پشتم نبودن ولی من الان اینجا ایستادم. نه روی قله و نه ته دره... یه جایی وسطای راه. حالا این وسط به خاطر دل خودم و برای کمک به همه‌ی کسایی که به کار تولید محتوا علاقه دارند طنابم رو انداختم پایین... دلم میخواد حتی شده چند نفر با این طناب خودشون رو از ته دره‌ی مدرک گرایی و زندگی برای دیگران بالا بکشن. نمیتونم و نمیشه نداریم. هر طور بشه روی هر پلتفرم و تو هر فرم و قالبی که امکانش باشه تجربیاتم تو این سال‌ها رو در اختیار کسایی قرار خواهم داد که دلشون با این کاره... چه کسایی که دلشون میخواد مدیرمحتوا بشن و چه کسایی که میخوان برای پیج و وبسایت خودشون (فروشگاه یا هر نوع وبسایت و پیج دیگه‌ای) تولید محتوا کنند.
ذولیشو همون طناب است که میگم. حاضری یه تکونی به خودت بدی؟
